13 Agustus 2008

Pakai Seragam

(Masuk sekolah beneran pertama; Senin 21 Juli 2008)

Ini hari pertama Mbak Ajeng sekolah pakai seragam. Mbak Ajeng masuk kelas Sweet yang siswanya 12 orang. Jadwal sekolah Senin, Rabu, Jumat. Sedangkan kelas Smile jumlah siswanya 10 orang, masuk Selasa, Kamis, Sabtu. Waktu pertemuan wali murid, Sabtu (12/7) lalu, ibu sempat tanya ke Ustadzah Rosi kenapa jumlah muridnya selisih. Ternyata dibagi berdasarkan karakter anak, biar seimbang dan ustadzahnya juga nggak kewalahan. Jadi, di kelas Smile itu siswanya banyak yang aktif. Di Sweet lebih kalem, makanya dibanyakin.

Mbak Ajeng tadi malam minum obat pilek, karena rada batuk dan hidungnya berair. Tidurnya jadi cepat tanpa digendong ayah seperti biasa. Tapi juga masih ngantuk jadinya pas bangun pagi. Dicium-cium ibu lama trus marah karena dibangunin. "Ibu ojo ngomong," kata Mbak Ajeng gitu, setelah ngamuk dengan gaya khas nendang tak tentu arah. Ibu ketawa. Mbak Ajeng ngamuk lagi. "Bubuk, ojo ngomong!" "Ibu ndak ngomong kok, ibu ngguyu," ibu bela diri. Huah.. Mbak Ajeng ngeluarin jurus teriak sambil nangis. Yo wis, ibu diem. Tapi Mbak Ajeng ngamuk lagi karena ibu benar-benar diem nggak nepukin pantat Mbak Ajeng sebagai pengantar tidur.
Mbak Ajeng ngamuk sambil meluk guling trus tangannya nepukin bokong sendiri. "Tepuk-tepuk," perintah gitu ke ibu. "Emoh, bau ompol," ibu sengaja nggudo biar bangun. Mbak Ajeng nangis, trus ibu cepat-cepat tepukin bokongnya. Padahal, beneran lho bau ompol. Semalam pasti ngompol, tapi karena ibu dan ayah ketiduran nyenyak, nggak kebangun gantiin. Makanya celananya rada lengket dan lembab.

Trus Mbak Ajeng minta susu. Ibu ajak ke teras, lihat ada Mas Singgih dan Mbak Dira di luar. Biasanya Mbak Ajeng langsung bangun segar begitu lihat ada teman. Tapi mungkin karena masih ngantuk pengaruh obat, jadinya malah marah tetap minta susu. Ibu males buatin karena kalau minum susu trus nggak tidur, apalagi pakai nangis, Mbak Ajeng sering kali muntah.

Akhirnya ibu buatin sedikit. Normalnya 4, menjadi 3. Waktu minum sampai hampir habis, ibu nyanyi Doy-nya Kangen Band, lagu kesukaan Mbak Ajeng. Kalau ibu nyetel lagu itu waktu mau pakaikan baju, biasanya Mbak Ajeng joget keliling kamar sampai ibu ngomel karena capek ngekorin kesana-kemari. "Coba kau renungkan..." Ajeng langsung noleh dengan mata ketawa ceria.

Trus mau keluar, ambil foto nikahan Mbak Yati di rumah Adek Diandra sama mbahti. Habis itu balik ke sana diantar mbahti, tapi mbahti pamit berangkat ke sekolah. Ajeng nangis nyariin. Ibu ambil, gendong, trus ajak pulang mandi. Muntah di dapur. Mandinya nggak mau masuk bak. Sikat gigi dan keramas juga nggak mau. Selesai dibilas, bilang "Dingiiin...". Ibu gendong ke kamar dan ambil handuk kecil 1 lagi buat nutupin bahunya Mbak Ajeng supaya nggak kedinginan.

Pakai baju sambil ngelepasin puzzle. Trus waktu lihat baju yang mau dipakai seragam pink kotak-kotak, lha Mbak Ajeng kok nggak mau. "Ini seragam, sama kayak teman-temannya Mbak Ajeng. Nanti lihat di sekolah, semua temannya pakai baju seragam kayak begini," rayu ibu. Akhirnya mau. Sempat nolak sekali lagi, trus akhirnya mau beneran. Tapi emoh pakai jilbab.

Ibu bawain nasi, telur goreng dipotong-potong, kasih kecap di pinggir. Minumnya teh baru bikin dan nggak dingin. Pas berangkat, salim mbahkung di depan. Mama komentar, "Lho pakai baju baru," tapi ibu nggak mau berlama-lama basa-basi karena takut telat hari pertama. Lagian Ajeng pesan, nggak mau lewat rumahnya mama. Trus ketemu Mas Singgih dan Mas Fauzi di dekat rumah Bu Ninik. Kaget dan takjub semua lihat Ajeng duduk di motor, pagi-pagi sudah segar habis mandi dan pakai baju seragam pula. "Oh, sekolah.." kata Mas Fauzi. Habis gitu ibu suruh salim sama Mas Singgih. Ajeng salim.

Sejak di rumah waktu ibu cerita nanti ikut baris, Ajeng sudah ngomong nggak mau ikutan baris. Di jalan, diulang lagi perkataan itu. "Nggak mau baris," kata Mbak Ajeng. Iya iya...

Di sekolahan, pas datang udah persiapan baris berbaris. Ibu gantiin sandal dan tarok tas. Ajeng nunjuk ke meja, ngasih tahu ibu tempat narok yang benar biasanya di sana. Tapi mejanya kosong, tas-tas lain ditarok di bawah. Tas PG di meja satunya. Jadi punya Mbak Ajeng ibu tarok di meja satunya, yang bukan biasanya itu.

Mbak Ajeng nggak mau ikutan baris. Hanya nonton. Masuk kelas, sepertinya hanya pengenalan. Main-main aja. Nggak ada pelajaran. Ustadzah bawa mainan banyak. Mbak Ajeng kebagian mainan yang ibu nggak tahu gimana cara mainnya. Ternyata Mbak Ajeng tahu. Itu gasing plastik. Hehehe. "Ibu ibu.. liat lho bu," pamer Mbak Ajeng sambil muterin gasing. "Oalah, gitu ta? Pinternya. Kasih lihat ustadzah," puji ibu. Ajeng panggil Ustadzah Ita yang berdiri dekar situ. "Ustadzah!" Trus ustadzah datang, ikut duduk lihat gasingnya Mbak Ajeng berputar. Puji Mbak Ajeng, trus ustadzah juga muterin gasing yang satu. Ada tiga gasingnya. Yang satu lagi nggak bisa muter karena patah satu kakinya.

Sebelum mainan gasing itu, ada teman Mbak Ajeng laki-laki duduk dekat situ, nyusunin -aduh, apa ya namanya?- puzzle plastik bentuk kotak-kotak semua itu lho. Dibuat panjang. Trus Mbak Ajeng ambil puzzle-puzzle yang di sekitar Mbak Ajeng, lalu kasiin ke masnya itu. Waktu ustadzah tanya lagi bikin apa, masnya jawab rel kereta. Ibu lupa nama mas ini. Tapi ingat kalau dia sering main pukul. Sudah beberapa kali bikin Meisya, yang kurus keriting pendiam, nangis.

Lalu ibu coba keluar. Berharap Ajeng nggak bakalan nyari karena sudah asyik main. Eh, kok ikutan keluar. Di depan pintu, Ustadzah Ita ngasih puzzle kayak punya mas tadi warna ungu banyak. "Ustadzah mau bikin mahkota. Mbak Ajeng mau?" Ajeng manggut-manggut. Sudah jadi, ustadzah pakai duluan. Trus Mbak Ajeng dipakaiin juga. Dipuji cantik sama ustadzah. Tapi kemudian dibuang, diputus-putus jadi empat.

Ibu ingin Mbak Ajeng nggak usah takut jauh-jauh dari ibu. Kan ibu nggak pulang. Ibu pesani, kalau nyariin tinggal panggil keras-keras: "Ibuuu!!" Tapi sama Ustadzah Ita dikomentari, "Masa manggil ibunya begitu? Jangan teriak dong," hehehe... bener. Ibu kok kasih contoh ndak baik. Lalu ibu muter-muter keliling halaman sekolah. Ke sana, ke sini, balik sana, pindah sini. Ngikutiiiiin terus. Ustadzah mau ambil, nangis, trus diserahin ke ibu. Tapi pas kedua ditahan sama Ustadzah Ita ngikuti ibu lalu digendong, ibu langsung sembunyi di ruang guru. Mbak Ajeng nangis kenceng. Nangisnya "Ibuuuu... ibuuu..." bukan kayak nangis tanpa ada kalimat yang hanya tangisan itu. Ibu ngintip. Dibawa ke atas sama Ustadzah Ita ("Ada mandi bolanya," cerita Mbak Ajeng waktu di rumah). Trus nangisnya nggak seheboh dan selama Jumat lalu. Lama-lama nggak ada suaranya. Ibu kira masih di atas, kok lama sekali. Pas ada Ustadzah Khusnul masuk ambil mainan di ruang guru, ibu tanya apa Ustadzah Ita di atas? Oh Tuhan, ternyata dari tadi di ruang PG situ. Tapi Mbak Ajeng memang sudah diam dan sibuk main. Alhamdulillah.

Sempat juga ibu liat digendong Ustadzah Ita ngeliatin isi buku-buku di atas lemari. Kadang nangis dikit, diem lagi. Waktu makan mau cuci tangan, nangis. Mungkin jadi keinget karena biasanya kan didulang ibu. Kayaknya juga gak ikut cuci tangan, karena ibu intip dari lubang kunci pintu yang pas di dekat kamar amndi, gak keliatan dan kedengaran suaranya.

Ternyata ngambek. Duduk dipangku Ustadzah Ita sambil didulang. Persiapan baris, Ustadzah Ita bawa Ajeng dekat pintu gerbang. Yo wis ibu keluar. Dan Mbak Ajeng langsung mengeras nangisnya. Wajahnya berantakan. Pipinya basah air mata, hidungnya rada mampet. Oh sayang...

Sudah pakai topi pinknya, kaos kaki (kelonggaran!) dan sepatu. Ibu mau ambil jilbabnya di loker, tapi nggak ada. Pas lihat di tas Mbak Ajeng, ternyata sudah dimasukin di situ. Mbak Ajeng nggak mau lepas dari ibu. Salim juga cuma mau dengan Ustadzah Rosi. Trus pas ibu masih dekat ruang PG habis ambil Mbak Ajeng dari ustadzah, ibu lihat Mbak Ajeng tangannnya bawa mainan. Tiger. Ibu tanya, "Punya siapa itu? Balikin dulu," Tapi Mbak Ajeng nggak mau. Malah minta dibawa pulang dan nunjuk-nunjuk boneka seukuran itu lainnya yang macan tutul. Ustadzah yang lihat bilang nggak papa dipinjam. Makasih ya.

Di motor, ibu masukin satu boneka kecil itu di saku seragam Mbak Ajeng. Satunya lagi masuk tas. Di jalan ibu tanya tadi makannya habis ndak. "Enggak," jawab Mbak Ajeng. Ibu tanya kenapa. "Aku makan di rumah," katanya gitu.

Tidak ada komentar: